هوش مصنوعی: چرا این همه نصیحت و تلخی را انباشته‌اید؟ چرا مدام به دنبال عیب‌جویی و ایراد گرفتن از دیگران هستید؟

هوش مصنوعی: روش واعظ این بود که ابتدا عمل خود را با گفتار درست هماهنگ کند.

هوش مصنوعی: زمانی که کار او به خواسته و میلش سازگار شود، اگر دیگران نصیحتی کنند، جای تعجب نیست.

هوش مصنوعی: این شعر به این مفهوم اشاره دارد که وقتی خود انسان دچار نقص و عیب است، چرا باید به عیب‌های دیگران بپردازد و آن‌ها را شمارش کند؟ به عبارتی، بهتر است به جای عیب‌جویی از دیگران، روی خودمان تمرکز کنیم و عیوب خود را اصلاح کنیم.

هوش مصنوعی: زشت است که عیب‌های خود را پنهان کنی و به عیب‌جویی از دیگران بپردازی.

هوش مصنوعی: هر کس سعی می‌کند تا خود را به زیبایی‌های ظاهری بیآراید و از صفات خوشایند استفاده کند، اما من، موهایم را چون سنبل نرم و زیبا نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: زند به خاطر این که زیاد بی‌جهت حرف می‌زنی، به کسانی که ظاهراً کم‌مو هستند، طعنه می‌زنی.

هوش مصنوعی: شب عمرت به پایان رسید و صبحی جدید آغاز شده است که شکوفایی و جوانی از آن سر بر آورده است.

هوش مصنوعی: وقتی که کمی به سمت پایین می‌روید، بر سطح پوست شما گرد و غبار سردی نشسته است.

هوش مصنوعی: وقتی سردی به طبیعت می‌آید، چه می‌توانی بکنی؟ این طبیعت از او دور است.

هوش مصنوعی: زمانه جز این نمی‌داند که دنیا با سرنوشتت چه می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند تو در این خانه‌ی پر از ترس و امید، ریش را در آسیاب سپید نکرده است.

هوش مصنوعی: دیگر در زیر غبار نمان، برخیز و با نگاهی پاک و تازه به دنیا نگاه کن.

هوش مصنوعی: به پزشکان مراجعه نکن و به دنبال دارویی نگرد که موی تو را به رنگ سیاه درآورد.

هوش مصنوعی: برای درمان سفیدی مو، باید از ریش حلاج پنبه برداشت.

هوش مصنوعی: هر مویی در سر قاعدتاً عیبی دارد، اینک یک پیر وجود دارد که هزاران عیب دیگر نیز با خود دارد.

هوش مصنوعی: اگر سال‌ها در تلاش برای یادگیری و پیشرفت در هنر باشی، چطور می‌توانی این همه نقص و عیب را پنهان کنی؟

هوش مصنوعی: زمانی که موی سرت سفید شد، مانند پلنگی پیر، وقت آن است که این دنیا برایت خبر خوش و هم خبرهای ناگوار را بیاورد.

هوش مصنوعی: یا از زمانی که هنوز کودک بودی، به خاطر شیر تو، مادر زمانه به خاطر تو را از سر گرفت.

هوش مصنوعی: موهای سفیدی که بر سر تو افتاده، نشانه‌ی سن و تجربه‌ات است و بر این اساس، نمی‌توانی از جوانی و بی‌تجربگی کسی پند بگیری.

هوش مصنوعی: تو از سپید بودن شعر چشم‌پوشی می‌کنی و در طول روز و شب به خلوص و خالی بودن شعر می‌افزایی.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات می‌خواهی با کمک مداد، به شعر جان ببخشی، مانند اینکه شعر را با دانش خود زنده کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که دنیا قدرت و زیبایی شعر را از بین برد، خودت بگو از زیبایی شعر چه فایده‌ای دارد.

هوش مصنوعی: شهر پر از سرگرمی و خوش‌گذرانی است، پس این عادت را کنار بگذار و تا کی می‌خواهی به این شیوه ادامه دهی؟

هوش مصنوعی: در این بیت به این موضوع اشاره شده که اگر بخواهی شاعری کنی و به دنبال واژه‌ها و قافیه‌های زیبا باشی، باید تلاش کنی تا ردیف و قافیه‌ات مناسب و هماهنگ باشد. اگر قافیه‌ها مناسب نباشند و تنگ و سخت شوند، کار سخت‌تر خواهد شد و باید بیشتر کوشش کنی. به نوعی این یک نکته‌ی هنری درباره‌ی شعر و شاعری است.

هوش مصنوعی: عمر انسان یک نظم زیبا و لطیف است، که بیماری همواره بر قافیه آن تأثیر می‌گذارد و مرگ در کنار آن می‌نشیند.

هوش مصنوعی: دل خود را به زیبایی کلمات سپرده‌ای، پس به نظم و ترتیب آنها بیندیش و به مسأله ردیف و قافیه توجه کن.

هوش مصنوعی: شعر مانند بادی است که خلاقیت را به وجود می‌آورد و هر دو نوع وزن شعری، مفاعیل و فاعلات، را به کار می‌برد.

هوش مصنوعی: تو با جسارت و نادانی خود، از صبح تا شب در حال سرگردانی و پروازی بی‌هدف هستی.

هوش مصنوعی: کسانی که در گفتار خود محکم و قوی هستند، می‌گویند بهترین شعر دروغین است.

هوش مصنوعی: آنچه که زیبایی آن دروغ است، در نظر کسانی که بصیرت دارند، چه نوری دارد.

هوش مصنوعی: اگر آب و nourishment از اصول و قوانین درست (شرع) به شعر ندهی، این وادی (منطقه) شعر هرگز زراعت و برکتی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: وقتی شعر به اصول دین مبدل شود، به همان اندازه که بیان و فکر از آن جدا می‌شود، اصالت خود را ممکن است از دست بدهد.

هوش مصنوعی: اگر شعر هیچ نشانه‌ای از حقیقت دین نداشته باشد، آن را شعر نخوان و بدان که نامش بد است.