هوش مصنوعی: یک فرد نادان لباسش را به خواب سپرد، او لباسش را از تن درآورد و دزد آن را برداشت.

هوش مصنوعی: به جز لباسی که با آن در پایش می‌کشند، به خاطر بی‌ارزشی‌اش آن را به عنوان جایگزین گذاشت.

هوش مصنوعی: چون کالایی با ارزش باشد، خطر دزدیدن آن از پشت سر وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که مراقب مال و دارایی خود باشد، بهتر از آن است که به دیگران اعتماد کند تا از دزدی آن را محافظت کنند.

هوش مصنوعی: دل سادگی که از خواب بیدار شد، متوجه شد که هر آنچه که داشت، گم شده است.

هوش مصنوعی: دستت را چند بار به سمت سرت بردی، اما نه کلاهی پیدا کردی و نه دستاری.

هوش مصنوعی: اگر لباس من نرود، نگران نباش. دلم از اینکه عبا ندارم دچار مشکل شده است.

هوش مصنوعی: زیرا هیچ کس نمی‌تواند مردی را بدون عمامه و وقار در نظر داشته باشد.

هوش مصنوعی: چون نتوانست سر برهنه بنشیند، دامنش را کنار زد و سرش را پوشاند.

هوش مصنوعی: از آنجایی که در میان مردم شهر و روستا این امر معمول است، بهتر است که برهنگی از سر نیز طبیعی و عادی باشد.

هوش مصنوعی: آنچه که نیاز بود پوشیده باشد، بدون نیاز آن را عریان کرد و نمایش داد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به نمایش گذاشتن آن در چارچوب دین جایز است، یک لحظه هم از بی‌خود بودنش خالی نیست.

هوش مصنوعی: زاهدی که در شهر زندگی می‌کند، به طوری که دستاوردی از اصول دینی و سنت‌ها ندارد.

هوش مصنوعی: دفع وسواس، که به طور لازم در دین و شریعت بر عهده اهل معرفت است، باید با دقت و تحقیق انجام شود.

هوش مصنوعی: او به کارهای خود ادامه می‌دهد، اما گاهی اوقات برای شست‌وشو و پاکی به غسل و وضو می‌پردازد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگرچه شستن اعضای بدن سه بار کافی است، اما بهتر است انسان به اندازه‌ای که می‌تواند و برای پاکی بیشتر، خود را بشوید.

هوش مصنوعی: هنگامی که از انجام وضو فارغ شود، به سمت نماز می‌رود تا آن را آغاز کند.