هوش مصنوعی: وقتی شاه ناراحتی او را می‌دید، به آرامی زیر لب می‌خندید.

هوش مصنوعی: خنده‌ای که مانند برق، همه چیز را روشن و درخشان می‌کند، نه مانند صبحی که تنها به آرامی دنیا را روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: از محبت و مهربانی پادشاه شجاع دور نشو، زیرا لبخند او مانند لبخند یک شیر است.

هوش مصنوعی: او با نیت بد به تو نزدیک می‌شود و تو به سادگی و خوشحالی به او پاسخ می‌دهی.

هوش مصنوعی: آن شخص دیگر که فرمان شاه را شنید، به سرعت سر تسلیم فرود آورد و از روی فرمان شاه اطاعت کرد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، چه انسان خوبی هستم که زیر این بارِ سنگین، دلم به شدت می‌گیرد و نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من مانند آهویی هستم که در زندگی هنوز به کمال نرسیده‌ام، و در برابر مشکلات و خطرات، تاب و توان مقابله با آن‌ها را ندارم.

هوش مصنوعی: چرا تو اینگونه رفتار می‌کنی که یک انسان نیکو از فردی پست و بی‌ارزش فدای او شود؟

هوش مصنوعی: اگر من از این ماجرا صحبت کنم، دلیلی برای توجیه کردن ندارم.

هوش مصنوعی: بهتر است که دور از تو بمانم تا این‌که به خاطر خودم به جایی بروم که به مرگ ختم شود.

هوش مصنوعی: چه انتظاری می‌توانم داشته باشم جز ناامیدی، وقتی تو به من دستور می‌دهی که فراتر از تحملم است؟

هوش مصنوعی: وقتی کار به دست ملامتی رسد، رسم و روش پیامبران را ترک می‌کند.

هوش مصنوعی: این و امثال این خیلی چیزها را گفتند، اما شاه از این صحبت‌ها ناراحت نمی‌شد.

هوش مصنوعی: شیوهٔ پادشاهی این نیست که در شرایط نامساعد و بی‌نظمی به سخن گفتن و اظهار نظر بپردازد.

هوش مصنوعی: پادشاه باید در گفتار خود آرام و باوقار باشد.

هوش مصنوعی: هر نظری درباره عشق و دشمنی که مطرح شود، با عقل و اصول دینی همخوانی دارد.

هوش مصنوعی: بسیاری از اوقات، یک کلمه از لبان او می‌تواند سبب آتش‌سوزی هزاران جان بزرگ و ارزشمند شود.