هوش مصنوعی: یک روستایی از زیر باران فرار کرد و کنار ناودان نشسته است.

هوش مصنوعی: روزی یک فرد ساده از جایی عبور کرد و به سمت شهر حرکت کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش‌های زیاد و بی‌وقفه‌ام، حالا خسته و گرسنه مانده‌ام و تنها بار من بر دوش تو گذاشته شده است.

هوش مصنوعی: او به یک فروشگاه برخورد کرد که پر از نان بود و افرادی که در حال تناول نان بودند.

هوش مصنوعی: بدون هیچ زحمتی عبور کرد و به آرامی نشست و از زیر دستان پشمین بیرون آمد.

هوش مصنوعی: اگر صاحب سفره فردی بخشنده و مهربان باشد، پس از منع و سرزنش با او صحبت نکن.

هوش مصنوعی: وقتی او به تنهایی از آن نان و سفره خورد، به اندازه‌ای که می‌توانست.

هوش مصنوعی: او توبره را زیر سرش گذاشت و خوابش برد. وقتی صاحب خوان این را دید، ناراحت و نگران شد.

هوش مصنوعی: بیدار شو و سریع‌تر از اینجا خارج شو.

هوش مصنوعی: فرماندار شهر دستور داده که الاغ بی‌خبر و آسوده را بگیرند.

هوش مصنوعی: هر لحظه یک سرباز به سمت هر الاغی می‌آید و قصد می‌کند که آن را مدیریت کند.

هوش مصنوعی: تو را در مسیر زندگی خود می‌کشد و زیر بار سنگین وظایف و مسئولیت‌هایش به پیش می‌برد.

هوش مصنوعی: کسی که بار می‌برد، به هر سمتی که بخواهد می‌رود و در عین حال بر آسیب‌های تو تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: مرد غوری وقتی آن حرف را شنید، کیسه‌ای را روی شانه خود انداخت و به راه افتاد.

هوش مصنوعی: در گوشه و کنار و همه جا به دنبال چیزی می‌گشت، اما هیچ جایی را بهتر از مناره پیدا نکرد.

هوش مصنوعی: از تمام مردم دوری کرد و به خاطر ترسش در آن مناره پنهان شد.

هوش مصنوعی: به صورت تصادفی و به خاطر دستیابی به منفعت و آرزویی، از شهری که پر از هیاهو و سر و صدا بود، برخواست.

هوش مصنوعی: او فکر کرد که این شور و شوق، ناشی از مقام و مقام‌داری است، در حالی که در واقع به سمت یک الاغ می‌رود.

هوش مصنوعی: صدا می‌زند که من پنهان شده‌ام و از ستم تو محفوظ مانده‌ام.

هوش مصنوعی: سریع بگذر و صحبت نکن، زیرا من در اینجا پنهان هستم و نباید دنبالم بگردی.

هوش مصنوعی: من در این سرزمین غریب و دور از وطن هستم و همچنان در جستجوی معنای عمیق زندگی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: او صدها سخن بیشتر از این داشت، اما هر یک از آن‌ها با هدفش تضاد داشت.

هوش مصنوعی: مانند آن فرد بی‌خبر که به خاطر فریبکاری، نشانه‌ای از حقیقت را به طور نادرست بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا سخن از یاد و خاطره شخصی است که در ذهن و خیال فرد زنده است. او هنوز هم در افکار و احساسات گوینده حضور دارد و با اندیشه‌هایش ارتباط دارد، حتی اگر به لحاظ فیزیکی در دسترس نباشد.