جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زلفی که همه سال دل و جان برد او</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز بوفا سوی کسی ننگرد او</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویند که سرخ است و سیه بایستی</p></div>
<div class="m2"><p>چون سرخ نباشد که همه خون خورد او</p></div></div>

شمارهٔ ۹۹

زلفی که همه سال دل و جان برد او
هرگز بوفا سوی کسی ننگرد او
گویند که سرخ است و سیه بایستی
چون سرخ نباشد که همه خون خورد او

هوش مصنوعی: این اشعار به زیبایی و جذابیت زلف محبوب اشاره دارد که دل و جان همه را می‌رباید و هیچ‌گاه به کسی جز خود نگاه نمی‌کند. گفته می‌شود که زلف یا مو باید سرخ و سیاه باشد، چون اگر سرخ نباشد، به اندازه‌ای که دل‌ها را می‌برد، خون می‌خورد.

شمارهٔ ۹۷

شمارهٔ ۹۸

هوش مصنوعی: زلفی که هر سال دل و جان آدم‌ها را می‌رباید، هرگز به کسی وفا نمی‌کند و به او توجهی ندارد.

زلفی که همه سال دل و جان برد او

هرگز بوفا سوی کسی ننگرد او

هوش مصنوعی: می‌گویند که باید سرخ و سیاه باشد، اما اگر سرخ نباشد، پس همه چیز او را خواهد خورد و نابودش خواهد کرد.

گویند که سرخ است و سیه بایستی

چون سرخ نباشد که همه خون خورد او

شمارهٔ ۹۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده