جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی دیدن دوست دیدگانرا چکنم</p></div>
<div class="m2"><p>بی جان جهان جان و جهان را چکنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جانم ز برای وصل او می بایست</p></div>
<div class="m2"><p>چون نیست امید وصل جانرا چکنم</p></div></div>

شمارهٔ ۸۱

بی دیدن دوست دیدگانرا چکنم
بی جان جهان جان و جهان را چکنم
جانم ز برای وصل او می بایست
چون نیست امید وصل جانرا چکنم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس دل‌تنگی و بی‌تابی شاعر است. او به این موضوع اشاره می‌کند که بدون دیدن دوستش، نمی‌تواند چشمانش را آرام کند و زندگی برایش بی‌معناست. شاعر می‌گوید که جانش به خاطر وصال محبوبش می‌زند، اما با نداشتن امید به این وصال، نمی‌داند باید با جانش چه کند. به طور کلی، شعر نمایانگر درد و غم فراق و انتظار است.

شمارهٔ ۷۹

شمارهٔ ۸۰

هوش مصنوعی: بدون دیدن دوست، نمی‌دانم چطور چشمانم را باز کنم. بدون او، زندگی و وجودم بی‌معناست و نمی‌دانم چطور به جهان ادامه دهم.

بی دیدن دوست دیدگانرا چکنم

بی جان جهان جان و جهان را چکنم

هوش مصنوعی: جانم برای رسیدن به وصال او باید فدای او شود، حالا که امیدی به وصال نیست، چه باید بکنم با جانم؟

جانم ز برای وصل او می بایست

چون نیست امید وصل جانرا چکنم

شمارهٔ ۸۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده