جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زلفی که همی نهاد سر بر قدمش</p></div>
<div class="m2"><p>بسترد که بد جایگه پیچ و خمش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنکس که نهاد استره بر فرق سرش</p></div>
<div class="m2"><p>چون استره ننهاد سر اندر شکمش</p></div></div>

شمارهٔ ۷۱

زلفی که همی نهاد سر بر قدمش
بسترد که بد جایگه پیچ و خمش
آنکس که نهاد استره بر فرق سرش
چون استره ننهاد سر اندر شکمش

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به توصیف زیبایی‌های معشوق می‌پردازد. زلفی که بر سر محبوب قرار دارد و بر زمین می‌افتد، نشان از پیچیدگی و جاذبه‌ی آن دارد. همچنین اشاره می‌شود که کسی که تاجی بر سر خود دارد، در واقع سرش را به سجده نمی‌گذارد و از این حیث به بی‌احترامی اشاره می‌کند. در کل، مضمون شعر بیانگر زیبایی و ارزش‌های ظاهری و باطنی است.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: موی زیبا و جذابی که بر روی پاهایش افتاده، به گونه‌ای است که در جای خود به آرامی و نرمی تاب می‌خورد.

زلفی که همی نهاد سر بر قدمش

بسترد که بد جایگه پیچ و خمش

هوش مصنوعی: کسی که ستاره‌ای بر سر دارد، وقتی به زمین می‌افتد، درونش خالی و تهی می‌شود.

آنکس که نهاد استره بر فرق سرش

چون استره ننهاد سر اندر شکمش

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده