جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر کس که نشان آن لب و دندان دید</p></div>
<div class="m2"><p>در حقه لعل رشته مرجان دید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از چهره من حال دلم بتوان خواند</p></div>
<div class="m2"><p>وز سینه او راز دلش نتوان دید</p></div></div>

شمارهٔ ۴۶

هر کس که نشان آن لب و دندان دید
در حقه لعل رشته مرجان دید
از چهره من حال دلم بتوان خواند
وز سینه او راز دلش نتوان دید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جاذبه خاصی که در لب‌ها و دندان‌های معشوق خود می‌بیند اشاره می‌کند. او می‌گوید که دیگران می‌توانند حال او را از چهره‌اش بفهمند، اما او به دل معشوق دسترسی ندارد و نمی‌تواند رازهای درونی‌اش را دریابد. این مضمون نشان‌دهنده تنش بین زیبایی ظاهری و深‌تر از آن است.

شمارهٔ ۴۴

شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و دلربایی آن لب‌ها و دندان‌ها را مشاهده کند، در حقیقت زیبایی لعل و مهره‌های مرجان را نیز می‌بیند.

هر کس که نشان آن لب و دندان دید

در حقه لعل رشته مرجان دید

هوش مصنوعی: از چهره من می‌توان حال دلم را فهمید، اما از دل او نمی‌توان رازهایش را شناخت.

از چهره من حال دلم بتوان خواند

وز سینه او راز دلش نتوان دید

شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده