جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یاری که دل من است مسکن او را</p></div>
<div class="m2"><p>هر لحظه بهانه ایست با من او را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زانجا که جمال اوی و بدخویی اوست</p></div>
<div class="m2"><p>نی دوست توان خواند و نه دشمن او را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11166 - جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

دیوان عبدالرزاق اصفهانی به تصحیح وحید دستگردی - جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی - تصویر ۵۲۸

شمارهٔ ۵

یاری که دل من است مسکن او را
هر لحظه بهانه ایست با من او را
زانجا که جمال اوی و بدخویی اوست
نی دوست توان خواند و نه دشمن او را

هوش مصنوعی: این شعر دربارهٔ زیبایی و ویژگی‌های دل‌انگیز عشقی است که شاعر به آن اشاره می‌کند. شاعر نشان می‌دهد که محبت و عاشقی او باعث شده که همواره بهانه‌ای برای یادآوری محبوبش و احساساتش داشته باشد. او همچنین به تضادهای بین جنبه‌های زیبا و ناپسند شخصیت محبوب می‌پردازد و در نهایت، بیان می‌کند که نه می‌تواند او را دوست بداند و نه دشمن.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: یار من که دل من است، هر لحظه دلیلی برای یادآوری او با من وجود دارد.

یاری که دل من است مسکن او را

هر لحظه بهانه ایست با من او را

هوش مصنوعی: از جایی که زیبایی اوست و زشتی او نیز، نه می‌توان او را دوست نامید و نه دشمن.

زانجا که جمال اوی و بدخویی اوست

نی دوست توان خواند و نه دشمن او را

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده