جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دانی سخنت شکسته چون می‌آید</p></div>
<div class="m2"><p>یا حرف زبان تو زبون می‌آید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تنگست به غایتی دهانت که ازو</p></div>
<div class="m2"><p>یک حرف به دو پاره برون می‌آید</p></div></div>

شمارهٔ ۳۳

دانی سخنت شکسته چون می آید
یا حرف زبان تو زبون می آید
تنگست به غایتی دهانت که ازو
یک حرف به دو پاره برون می آید

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات می‌گوید که وقتی صحبت تو شکسته و ناقص است، چگونه می‌تواند به درستی بیان شود. او به نوعی احساس تنگی و محدودیت می‌کند که باعث می‌شود حتی یک جمله هم به‌راحتی از زبانش خارج نشود. این نشان‌دهنده دشواری در بیان احساسات و افکار است.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: می‌دانی وقتی سخنت در قلب و ذهن دیگران جا پیدا می‌کند، چگونه می‌آید؟ یا وقتی زبانی که داری، به دیگران منتقل می‌شود، چطور بیان می‌گردد؟

دانی سخنت شکسته چون می‌آید

یا حرف زبان تو زبون می‌آید

هوش مصنوعی: دهان تو به حدی تنگ است که حتی یک حرف هم به دو قسمت تقسیم شده و خارج می‌شود.

تنگست به غایتی دهانت که ازو

یک حرف به دو پاره برون می‌آید

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده