جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم که چو فتنه چشم تو خفته بهست</p></div>
<div class="m2"><p>وز سرد سخن لعل تو ناسفته بهست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین چشم همی سخن نگوید با من</p></div>
<div class="m2"><p>ای بس سخن نغز که ناگفته بهست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۴

گفتم که چو فتنه چشم تو خفته بهست
وز سرد سخن لعل تو ناسفته بهست
زین چشم همی سخن نگوید با من
ای بس سخن نغز که ناگفته بهست

هوش مصنوعی: شاعر اشاره دارد که زیبایی و جاذبه چشم محبوبش همچنان خوابیده و خاموش است و از این رو، سخنانی لطیف و زیبا که می‌توانست بگوید، همچنان ناگفته باقی مانده‌اند. او با حسرت می‌گوید که این چشمان زیبا هیچ سخنی با او در میان نمی‌گذارند، در حالی که دنیا پر از گفتنی‌های نغز و معنی‌دار است.

شمارهٔ ۲۲

شمارهٔ ۲۳

هوش مصنوعی: گفتم که وقتی خواب چشمانت آرامش دارد و در سکوت کلام و سخن تو، زیبایی نهفته است.

گفتم که چو فتنه چشم تو خفته بهست

وز سرد سخن لعل تو ناسفته بهست

هوش مصنوعی: از این چشم نمی‌تواند با من سخن بگوید، وای بر آن سخنان زیبا که هنوز گفته نشده‌اند.

زین چشم همی سخن نگوید با من

ای بس سخن نغز که ناگفته بهست

شمارهٔ ۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده