جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل قصد وصال دلکشی کرد و برفت</p></div>
<div class="m2"><p>خود را بفدای مهوشی کرد و برفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون نوبت روز ناخوشی پیش آمد</p></div>
<div class="m2"><p>جانم زمیانه شبخوشی کرد و برفت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

دل قصد وصال دلکشی کرد و برفت
خود را بفدای مهوشی کرد و برفت
چون نوبت روز ناخوشی پیش آمد
جانم زمیانه شبخوشی کرد و برفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و زیبایی حرف می‌زند که دلش برای وصال محبوبش به تپش آمده و فدای جذابیت او شده است. اما در زمان‌های ناخوشی، جانش به آرامش شب‌های خوشی پناه می‌برد و از آنجا رخت می‌بندد. به طور کلی، احساسات عاشقانه و تضاد میان خوشی و ناخوشی در این ابیات نمایش داده شده است.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: دل تصمیم به رسیدن به معشوق زیبا گرفت و با شجاعت رفت و خود را فدای جذابیت او کرد و از دنیا رفت.

دل قصد وصال دلکشی کرد و برفت

خود را بفدای مهوشی کرد و برفت

هوش مصنوعی: زمانی که روزهای ناخوشی فرا رسید، جانم در میانه شب‌های خوش گذرانید و از دنیا رفت.

چون نوبت روز ناخوشی پیش آمد

جانم زمیانه شبخوشی کرد و برفت

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده