جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند که شد گرمی بازار تو سست</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز نشدم بمهر در کار تو سست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این کین تو چون سرین سیمین تو سخت</p></div>
<div class="m2"><p>وی عهد تو همچو بند شلوار تو سست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

هر چند که شد گرمی بازار تو سست
هرگز نشدم بمهر در کار تو سست
این کین تو چون سرین سیمین تو سخت
وی عهد تو همچو بند شلوار تو سست

هوش مصنوعی: ایران زمین، هر چند که بازار عشق تو سرد و سست شده، من هرگز در محبت تو سست نشدم. کینه‌ات همچون دیوانگی بر من سنگینی می‌کند، ولی عهد و پیمان تو به اندازه بند شلوار، ضعیف و سست است.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: اگرچه بازار محبت و توجه تو به سردی گرایید، اما من هیچگاه در عشق و دلبستگی‌ام به تو تردید نکردم.

هر چند که شد گرمی بازار تو سست

هرگز نشدم بمهر در کار تو سست

هوش مصنوعی: این کینه‌ای که از تو دارم، مانند نقره‌ای خالص و سخت است، اما پیمان تو مانند بند شلواری سست و ناپایدار است.

این کین تو چون سرین سیمین تو سخت

وی عهد تو همچو بند شلوار تو سست

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده