جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بسکه همیکنم بشب ناله و آه</p></div>
<div class="m2"><p>بر چرخ سیاهشد ز آهم رخ ماه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این خود چه دلست که برمنش رحمت نیست</p></div>
<div class="m2"><p>من بنده آن دلم زهی سنگ سیاه</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۵

از بسکه همیکنم بشب ناله و آه
بر چرخ سیاهشد ز آهم رخ ماه
این خود چه دلست که برمنش رحمت نیست
من بنده آن دلم زهی سنگ سیاه

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و ناله‌ای که در شب دارد سخن می‌گوید و به این نکته اشاره می‌کند که آه و ناله‌اش بر روی چرخ سیاه زمان تأثیر گذاشته و چهره ماه را نیز تحت‌الشعاع قرار داده است. او از بی‌رحمی دلی که دارد شکایت می‌کند و خود را بنده آن دل توصیف می‌کند که احساس می‌کند سنگین و بی‌رحم است.

شمارهٔ ۱۰۳

شمارهٔ ۱۰۴

هوش مصنوعی: به خاطر ناله‌ها و آه‌های مداوم من در شب، چرخ شب به خاطر صدای آهات، رنگش مثل ماه تغییر کرده و تیره و تار شده است.

از بسکه همیکنم بشب ناله و آه

بر چرخ سیاهشد ز آهم رخ ماه

هوش مصنوعی: این دل چه خاصیتی دارد که بر من رحمتی نمی‌کند؟ من بنده‌ی همان دلی هستم که همچون سنگی سیاه است.

این خود چه دلست که برمنش رحمت نیست

من بنده آن دلم زهی سنگ سیاه

شمارهٔ ۱۰۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده