جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » ملحقات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرده آنست که از کرده دوست</p></div>
<div class="m2"><p>چون بود زشت حکایت نکنند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آه و صد آه که از مخدومان</p></div>
<div class="m2"><p>نبود عفو و عنایت نکنند</p></div></div>

شمارهٔ ۳ - ابیاتی چند از قصیده که تمام آن یافت نشد

کرده آنست که از کرده دوست
چون بود زشت حکایت نکنند
آه و صد آه که از مخدومان
نبود عفو و عنایت نکنند

هوش مصنوعی: خلاصه این بیت این است که خوب است انسان از کارهای ناپسند دوستانش سخن نگوید، زیرا زشتی‌ها را نباید فاش کرد. همچنین، افسوس که بزرگان و محبوبان نیز گاهی از بخشش و توجه به دیگران کوتاهی می‌کنند.

شمارهٔ  ۱ - قطعه

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: کسی که از کار زشت دوستش آگاه می‌شود، نباید آن را بازگو کند و سعی کند آن را به زشتی بیان نکند.

کرده آنست که از کرده دوست

چون بود زشت حکایت نکنند

هوش مصنوعی: افسوس و دریغ که از محبوبان هیچ رافت و مهری نمی‌شود.

آه و صد آه که از مخدومان

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده