جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » ملحقات » شمارهٔ  ۱ - قطعه

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بدان خدای که بیرنگ نقش انسان را</p></div>
<div class="m2"><p>ز روی قدرت بر سطح آب زد پرگار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که تا ز خدمت تو دور مانده ام ناکام</p></div>
<div class="m2"><p>مرا نه دیده بخفت و نه بخت شد بیدار</p></div></div>

شمارهٔ ۲

بدان خدای که بیرنگ نقش انسان را
ز روی قدرت بر سطح آب زد پرگار
که تا ز خدمت تو دور مانده ام ناکام
مرا نه دیده بخفت و نه بخت شد بیدار

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به خداوند اشاره می‌کند که انسان را با قدرت خود خلق کرده و این آفرینش را شبیه به نقشی بر روی آب می‌داند. شاعر احساس ناکامی می‌کند به خاطر اینکه از خدمت به خدا دور مانده و نه دیده شده و نه بختش به او یاری رسانده است.

شمارهٔ  ۱ - قطعه

هوش مصنوعی: بدان خدایی که بدون رنگ و جنس، شکل انسان را به خاطر قدرتش بر روی آب به وسیله پرگار ترسیم کرد.

بدان خدای که بیرنگ نقش انسان را

ز روی قدرت بر سطح آب زد پرگار

هوش مصنوعی: من که دور از خدمت تو مانده‌ام، نه کسی به خواب من آمده و نه شانس و بخت من بیدار شده‌اند تا به کمکم بیایند.

که تا ز خدمت تو دور مانده ام ناکام

مرا نه دیده بخفت و نه بخت شد بیدار

شمارهٔ ۱ - قطعه

اطلاعات

برگردان به زبان ساده