جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۵۹ - قسم بمعبود

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بمعبود بیچون که چون گفت کن</p></div>
<div class="m2"><p>ز کتم عدم جان زمین بوس کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که بی طلعت تو درین چندگاه</p></div>
<div class="m2"><p>همی بخت بد بر من افسوس کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>دل ار شادیی داشت تلبیس بود</p></div>
<div class="m2"><p>لب ار خنده کرد ناموس کرد</p></div></div>

شمارهٔ ۶۰ - تشریف

بمعبود بیچون که چون گفت کن
ز کتم عدم جان زمین بوس کرد
که بی طلعت تو درین چندگاه
همی بخت بد بر من افسوس کرد
دل ار شادیی داشت تلبیس بود
لب ار خنده کرد ناموس کرد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به اهمیت تحسین و تعریف از خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که خوشحالی‌اش به تحسین دیگران بستگی ندارد و اگر کسی مانند او تحسین نکند، دیگران نیز او را مورد تحسین قرار خواهند داد. در نهایت، شاعر از طرف مقابل می‌خواهد که به او اعتبار و احترام لازم را بدهد، زیرا او خود را لایق این محبت می‌داند.

شمارهٔ ۵۸ - خدمت رکن الدین

شمارهٔ ۵۹ - قسم بمعبود

هوش مصنوعی: جان زمین در عشق تو به خود آمد و سجده کرد، چون تو ای معبود بی‌نظیر، به جهان وجود فرمان دادی.

بمعبود بیچون که چون گفت کن

ز کتم عدم جان زمین بوس کرد

هوش مصنوعی: در این مدت که تو را ندارم، شانس بد به من حسرت می‌زند.

که بی طلعت تو درین چندگاه

همی بخت بد بر من افسوس کرد

هوش مصنوعی: اگر دل شادی داشته باشد، چهره‌اش نشان می‌دهد و اگر لبخند بزند، حرمت و عزتش را حفظ می‌کند.

دل ار شادیی داشت تلبیس بود

لب ار خنده کرد ناموس کرد

شمارهٔ ۵۹ - قسم بمعبود

اطلاعات

برگردان به زبان ساده