جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۳۵ - ذم زاد بوم

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چند گوئی مرا که مذمومست</p></div>
<div class="m2"><p>هر که او ذم زاد بوم کند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنکه از اصفهان بود محروم</p></div>
<div class="m2"><p>چون تواند که ذم روم کند؟</p></div></div>

شمارهٔ ۳۶ - طالع

چند گویی مرا که مذمومست
هر که او ذم زاد بوم کند
آنکه از اصفهان بود محروم
چون تواند که ذم روم کند

هوش مصنوعی: این شعر به ما می‌گوید که تلاش و کوشش انسان‌ها برای به دست آوردن روزی و رزق، همیشه نتیجه‌ی مشخصی ندارد. حتی اگر کسی سخت کار کند، ممکن است به نتیجه‌ی دلخواه نرسد و مانند درختان سرو و چنار که بی‌برگ و بار مانده‌اند، دچار کمبود شود. در عوض، ممکن است برخی افراد همانند نرگس که سر خود را پایین آورده، در زندگی خود تاج زرینی بر سر داشته باشند. به این ترتیب، شاعر اشاره می‌کند که در نهایت، سرنوشت و تقدیر هرکس بر اساس مواردی که قسمت او شده، شکل می‌گیرد.

شمارهٔ ۳۴ - اشتیاق

شمارهٔ ۳۵ - ذم زاد بوم

هوش مصنوعی: چند بار می‌گویی که هر کسی که به زشتی‌های خود افتخار کند، مورد نکوهش قرار می‌گیرد؟

چند گوئی مرا که مذمومست

هوش مصنوعی: کسی که خود را از اصفهان محروم کرده، چگونه می‌تواند درباره بدی‌های روم سخن بگوید؟

آنکه از اصفهان بود محروم

چون تواند که ذم روم کند؟

شمارهٔ ۳۵ - ذم زاد بوم

اطلاعات

برگردان به زبان ساده