هوش مصنوعی: محبوب من با زجر و سخت‌گیری رفتار می‌کند و هر بار که به او وعده‌ای می‌دهم، آن را فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه بر دل انسان به طریقی درد و رنج جدیدی می‌افتد، اما در عین حال، با وجود این ناراحتی‌ها، او همچنان لبخند می‌زند مثل گلی که در کنار خارش‌های زندگی، زیبایی خود را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: نرگس بی آب، با زیبایی و جذابیت خاصی که دارد، به گونه‌ای با دلبرانه‌گی نگاه می‌کند که بهتر است او را از دور تماشا کرد تا به بی‌حالیش دچار نشویم.

هوش مصنوعی: هر کسی که نگاهش را به دریا معطوف کند، می‌تواند با پیراهنش به آب تیمم کند.

هوش مصنوعی: مردم چشمم به خاطر غم و اندوهی که دارم، سیاه پوش است. وگرنه من از درد و رنجی که می‌کشم، شکایت نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: مورچه‌ای که از گل غالیه برداشت کرد، به دلیل بوی مشک خود را از گزند خطرات محفوظ نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: زلف او بویی جز بوی گل و نرگس ندارد و با این حال، او از تنعم و لذت‌های فراوان بهره‌مند است.