هوش مصنوعی: هرگاه خط نوشته تو از دل من بیرون می‌آید، ناله و غم من به آسمان می‌رود.

هوش مصنوعی: موهای تو مانند هنرمند یا طراح در هر زمانی شکلی تازه و متفاوت به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: خاک پای تو مانند چادرش در آسمان ستاره‌ها برپا شده است و اشک‌های من به سوی زمین روان می‌شود.

هوش مصنوعی: دل نمی‌داند با که صحبت کند، جز با لب‌های تو که از زلف‌های تیره و سیاه شب الهام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: بار سنگینی که بر دوش من است، چرخ فلک نمی‌تواند آن را تحمل کند. خودت هم نمی‌پرسی که چرا دلم این‌گونه به شدت می‌تپد و می‌کشد؟

هوش مصنوعی: از آسمان هرگز دل به دوری و هجرت نمی‌زد، اما اکنون چه مشکلی را متحمل می‌شود.

هوش مصنوعی: دل می‌گوید از غصه آستینم را بالا زدم و دامنم را از جدایی تو در خون می‌زنم.