جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا گر چون تو جانانی بباید</p></div>
<div class="m2"><p>بجسمم آهنین جانی بباید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عتاب دوست خوش باشد ولیکن</p></div>
<div class="m2"><p>مر آنرا نیز پایانی بباید</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مرا لعلت ببوسی وعده دادست</p></div>
<div class="m2"><p>ولیک از زلف فرمانی بباید</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>دل از درد تو بیمارست و او را</p></div>
<div class="m2"><p>هم از درد تو درمانی بباید</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>بر آن روی چو ماهت چشم بد را</p></div>
<div class="m2"><p>همی از نیل چوگانی بباید</p></div></div>

شمارهٔ ۵۸

مرا گر چون تو جانانی بباید
بجسمم آهنین جانی بباید
عتاب دوست خوش باشد ولیکن
مر آنرا نیز پایانی بباید
مرا لعلت ببوسی وعده دادست
ولیک از زلف فرمانی بباید
دل از درد تو بیمارست و او را
هم از درد تو درمانی بباید
بر آن روی چو ماهت چشم بد را
همی از نیل چوگانی بباید

شمارهٔ ۵۶

شمارهٔ ۵۷

مرا گر چون تو جانانی بباید

بجسمم آهنین جانی بباید

عتاب دوست خوش باشد ولیکن

مر آنرا نیز پایانی بباید

مرا لعلت ببوسی وعده دادست

ولیک از زلف فرمانی بباید

دل از درد تو بیمارست و او را

هم از درد تو درمانی بباید

بر آن روی چو ماهت چشم بد را

همی از نیل چوگانی بباید

شمارهٔ ۵۷

اطلاعات