هوش مصنوعی: خلاصه‌ی تمام عالم، عمر و زندگی شهاب‌الدین است که روشنایی و روشنی وجود تو، هم ثابت و هم متغیر است.

هوش مصنوعی: سایه فکر و اندیشه تو را بر زمین بریز تا مانند چشمه‌ای از نور و روشنایی فرود آید. اهمیت و مقام تو مانند گنبدی است که در حال چرخش است.

هوش مصنوعی: حداقل یک قطره از بخشندگی تو به اندازه دریایی بزرگ است، و اندک اثری از نیکویی‌های تو به اندازه مشک در سرزمین تاتار باارزش و بااهمیت است.

هوش مصنوعی: خداوند دعا و خدمت کسانی را که به دیگران کمک می‌کنند، بیشتر از آن‌چه که در طبیعت وجود دارد، می‌پذیرد.

هوش مصنوعی: بدان که اگر تمایل و اشتیاقم را به تفصیل بیان کنم، این موضوع بسیار طولانی خواهد شد و در پایان باعث دلزدگی خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر سپیدی روز به مانند کاغذی باشد، تمام آب‌های دریاها به نوعی دوات خواهند شد.

هوش مصنوعی: تمام اعضای بدن من با موهایی پوشیده شده است و در هر زمان و مکان، قلمی از دستم به وجود می‌آید که همه چیز را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: من می‌نویسم تا جایی که همه از من پر شوند، اما هنوز چیزی نگفته‌ام جز یکی از هزاران.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که مرکز عقل و دانش هستی و افرادی که تو را دوست دارند به طور مداوم دور تو جمع می‌شوند، مانند حلقه‌ای که دور یک نقطه می‌چرخد.

هوش مصنوعی: من از چنبره‌ای که در آن گرفتار بودم بیرون آمده‌ام و مانند پرگاری که از مرکز خود دور می‌شود، از خودم فاصله می‌گیرم تا به جستجوی جدیدی بروم.

هوش مصنوعی: محافل به یاد تو آن‌قدر زیبا و آراسته‌اند که نام عبدلطیف از هر طرف و گوشه به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که در آن شعر می‌سرودیم اکنون بدون تو، دیگر جای مناسبی نیست و از غیبت تو در آن دیار خبری نیست.

هوش مصنوعی: همه در هم ریخته و پراکنده شدند مانند ستاره‌ها در آسمان، گروهی که مانند ستاره پروین در برابر تو قرار دارند.

هوش مصنوعی: تو مانند شمعی هستی و دوستانت همه چون پروانه‌اند که می‌توانند به دور تو جمع شوند و به تو نزدیک شوند.

هوش مصنوعی: دوستی و محبت و نمک، که تصمیم داشتم با هدف تماشای تو به سمتت بیایم.

هوش مصنوعی: اما من به خاطر ضعف و ناتوانی حیوانات، نمی‌توانم بیشتر از آنچه که می‌توانم بگویم، توقف کنم.

هوش مصنوعی: فقط خدا می‌داند و من هم می‌دانم که تو هم می‌دانی که بدون تو نمی‌توانم از لذت‌های زندگی‌ام بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: چهره‌ام مانند آبی زرد شده و بر روی من غم نشسته است. از غم، چهره‌ام کم‌نور شده و اشک‌هایم مانند دانه‌های انار می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در سپیده دم، وقتی نسیم خوشبویی را به سوی من می‌آورد، از دل شاد و سرشار خودم، عشق و محبت را نثار آن نسیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: هزار جان عزیز را فدای آن کسی می‌کنم که بویش مرا به یاد یارش می‌اندازد.