هوش مصنوعی: سلام من به آن سرزمین خوشبختی که محل تجمع دوستان و جمع بودن آزادگان است.

هوش مصنوعی: در جایی که دوستانم گرد هم آمده‌اند، دیگر چه دوستی باید باشد؟ جان من و وجودم برایم عزیزتر از هر چیز دیگری است.

هوش مصنوعی: هزاران بوسه بر آن خاک می‌زنم و سپس سلامم را چگونه باید برسانم؟ مثل یک عاشق.

هوش مصنوعی: با مهربانی می‌گوید که این بازی‌ها و تماشاهای من، هم از شادی و هم از غم، مرا نگهداری کن و مواظب باش که فریب نخورم.

هوش مصنوعی: همه به زیبایی و لطافت مانند گل و لاله شکفته‌اند، اما باید مراقب بود تا نگذاریم خاری به آن‌ها آسیب بزند.

هوش مصنوعی: دوست گرامی، هر جا که گل شادابی سر برآورد، آن را چون دل ما عزیز و محترم بشمار.

هوش مصنوعی: اگر قضا (سرنوشت) بر دامن باد نشسته باشد، حتی مقداری از آن می‌تواند آتش را روشن کند و شعله‌ور سازد.

هوش مصنوعی: من برده و خدمتکار آن آب و هوای سرزمینم هستم، اگر این یک بار با دوستانم کنار بیایم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر کسی دلمشغولی و غم دل داشته باشد، نباید انتظار داشته باشد که دیگری از آن غم رنج ببرد. به نوعی، نباید هیچ چیز زیبا و خوشایند را از دست داد و نباید به جز زیبایی‌های خاصی توجه کرد. در اینجا، غنچه و نرگس نمادهایی از زیبایی و شادابی هستند که در دل افراد نیاز به تجربه‌ای خوشایند وجود دارد.

هوش مصنوعی: دوستان و عزیزانم از من رفته‌اند و زمانه‌ی بی‌رحم نمی‌تواند کاری جز این با من بکند.

هوش مصنوعی: من به شدت از فراق دوستان قدیمی‌ام شکایت می‌کنم، همان‌طور که درختان زخمی از درد و رنج خود ناله می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که بدم به جان بلبل می‌رسد، به مانند گلی تازه شکفته در باغی خوشبو جلوه‌گر می‌شود.

هوش مصنوعی: اکنون از دوری آن‌ها، دو نهر از اشک می‌ریزم و چون مار زنگی، با دهانی بسته در حال تشنگی هستم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به قدری از اشک پر شده که مانند شنگرف (نوعی رنگ سرخ) شده‌اند، و دلم به خاطر اندوهی که دارم به شدت ناراحت است. حالا آینه‌ی خلقت من پوشیده از زنگار است.

هوش مصنوعی: زندگی بدون دوستان را زندگی ندان، زیرا مرگ به چنین زندگی‌ای، هزار بار بهتر است.