هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد به زیبایی و جذبه‌ی آن معشوق دست یابد، باید بداند که با زلفِ او دل خود را آشفته و ناآرام خواهد کرد.

هوش مصنوعی: کسی که به بوسه‌ای از معشوق امید دارد، ممکن است درد و غم دل خود را پنهان کند و از دیدن اشک‌هایش جلوگیری کند.

هوش مصنوعی: دل من به زیبایی و زلف‌های تو به شدت جذب شده است. آیا تا به حال شنیده‌ای که دل می‌تواند مانند یک شکارچی، هدف‌هایش را بگیرد؟

هوش مصنوعی: در یک لحظه هزاران درد و رنج بر دلم وارد می‌شود و اگر بخواهم از آن‌ها شکایت کنم، هر شکایت نیز هزاران بار بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویری زیبا از ماه و گل اشاره دارد. شاعر می‌گوید که اگر بتی که در مرکز ماه با رنگ لعل و درخشش آب وجود دارد، بتواند گلی را با عطر خوش مشک به وجود آورد، فاصله‌های بین زیبایی و عشق را به هم نزدیک کند. در واقع، این تصویر نمادی از زیبایی و جذابیت است که در طبیعت و عشق موجود است.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات از گل بنفشه می‌توان خطی زیبا کشید که چند هفته دوام می‌آورد و گاهی نیز از گل سنبل می‌توان به زیبایی هفت لاله رویید.

هوش مصنوعی: نقاب راز را کنار بزند و غنچه‌ی گل سرخ را به رنگ زلف موی خود نمایان کند، بوی خوش مشک نیز در این حال بی‌اهمیت می‌شود.

هوش مصنوعی: قلب پاکم به من گفت که عشق در دل من، در میان حلقه‌های موی خوشبو و مشکی‌اش جا خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: دل انسان پاک است و در این موضوع جای شکی نیست، زیرا کسی که دلش را در دهن ماری قرار می‌دهد، نشان می‌دهد که چه اندازه بر روی احساسات و نیت‌های خود تسلط دارد.

هوش مصنوعی: اگر لبش شیرین است و زلفش بوی شراب می‌دهد، پس چرا چشمان زیبا و دل‌فریبش هر شب دل مرا غمگین و خمار می‌کند؟

هوش مصنوعی: ای دل‌بر، مهربانی کن و بر دلم رحم کن، چرا که من از درد و غم بسیار نالان و در عذابی جانکاه هستم.

هوش مصنوعی: چنان رفتار نکن که دل آزرده‌ام از بی‌صبری و ناراحتی، روزگار را بابت تو به زخم‌های خود شکایت کند.

هوش مصنوعی: کریم مطلق و حرز زمانه رکن الدین، فردی است که در عصر خود به عنوان افتخاری بزرگ شناخته می‌شود و زمانه نمی‌تواند مانند او را پیدا کند.

هوش مصنوعی: انسان در برابر سخاوت و generosity او نیازش را خاموش می‌کند و انتظار می‌برد که در زمان مناسب، آنچه را که دریافت کرده، دوچندان خواهد کرد.

هوش مصنوعی: از تضرع و دعا دست او همیشه درخواست‌کنندگان را سیراب می‌کند؛ نه این‌که وعده‌ای به کسی بدهد یا منتظر پاسخ باشد.

هوش مصنوعی: از خشم او همیشه آتش شعله‌ور است، حتی اگر خودش را به دیوار آهنی هم بپوشاند.

هوش مصنوعی: اگر بادهای خشم او بگذرد، دریا مانند بخار شعله‌ور خواهد شد و قطره‌های آب را به شراره‌ها تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی از وجود او در صحرا بوزد، درخت عود می‌شود و شاخه‌اش بوی خوش مشک را به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر به من بگویی که در برابر تو چیزی از خود برافشانم، این کار را می‌کنم؛ ولی اگر ساکت باشی، به代 زینت‌های ارزشمند به تو هدیه می‌دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که بر دیوار ایوان بنشیند و در آن لحظه قلم، سوار بر کاغذ گردد.

هوش مصنوعی: آسمان اراده کرده است که برای جلوگیری از دیدن این ماه، او را بر روی دست خود سوار کند.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان نام نیکو را از آدم‌های نادان نگیرد، زیرا از کسانی که هنر و مهارت دارند و در تجارت موفق هستند، بی‌تردید بهتر بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: به دلیل شخصیت بلند و تلاش‌های او، عرقی چون دریا از شرم بر او نشسته است و از ترس سخاوت و بخشش او، حتی خورشید نیز از او کمک می‌طلبد.

هوش مصنوعی: او همیشه در کنار شانس و اقبال خود بوده و هرگز از دشمنانش دور نشده است.

هوش مصنوعی: کسی که دل و دستش را گاهی برای بخشش به آفتاب و دریا می‌سپارد، چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: در حضور کلام باارزش او، صدف از شرم خجالت‌زده می‌شود، زیرا حتی یک قطره نیز می‌تواند به زیبایی‌های آن افزوده شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی در زمانی که بخشش می‌کند، به‌خاطر آن احساس منت و محنت کند، در واقع به‌راستی سخاوتمند نیست. سخاوت واقعی در بخشیدن بدون هیچ‌گونه انتظار یا کم‌وکاستی است.

هوش مصنوعی: عطای بزرگ تو به قدری است که بخشش و سخاوتت در نظر هر کسی ارزش طلایی را در مقابل خاک کم ارزش می‌کند.

هوش مصنوعی: تو هستی که با بزرگواری و لطف خود مرا در زمره‌ی ستایش‌گران قرار داده‌ای و این نشان‌دهنده‌ی صفا و سخی بودن توست.

هوش مصنوعی: برای تو که بزرگ و ارزشمند هستی، باید کسی مانند من وجود داشته باشد که تو را با سخنان شیرین و دل‌نشین توصیف کند.

هوش مصنوعی: به خاطر خصوصیات منحصر به فرد تو، سرنوشت همیشه شما را در مسیرهای هموار و روشن هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: آسمان در خدمت شما مانند کنیز و غلامی است که بارها و بارها بر شما ناز می‌کند و در خدمت شماست.

هوش مصنوعی: نقصی در مقام و موقعیت تو ایجاد نمی‌شود، چرا که اگر سرنوشت خوب باشد، معمار، پایه‌های محکم را بنا می‌کند.

هوش مصنوعی: بوی وجود تو هرگز کجا می‌تواند باشد که نسیم صبح بر روی گل‌ها می‌وزد و آنها را لمس می‌کند.

هوش مصنوعی: آسمان به سوی تو هزاران نگاه دوخته است، چرا که تصمیمات و اراده‌های بلند تو خودش چه قدرت و اختیاری دارد؟

هوش مصنوعی: این فکر را نکن که در این شعر، راهی به درخواست های معمول دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: هنگامی که آسمان به دور خود می‌چرخد و زمانی که ماه در مدار خود در آسمان حرکت می‌کند، این وضعیت ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: دوست دارم همیشه درختی بر سرت سبز باشد و دلت شاد و زندگی‌ات طولانی‌تر از آنچه که مهندس بتواند برایت حساب کند.