هوش مصنوعی: کیست که بتواند پیام من را به شهر شروان برساند و یک سخن از من به آن مرد دانا ببرد؟

هوش مصنوعی: خاقان می‌پرسد که این همه اهمیت و افتخار به چه دلیلی است؟ زیرا تنها با سرودن چند بیت شعر، کسی نمی‌تواند لقب خاقان را به خود اختصاص دهد.

هوش مصنوعی: تو ادعا کردی که هیچکس در جهان مثل من نیست، زیرا سخن من از قیس و سبحان و پاکی برتر است.

هوش مصنوعی: عاقلان خود را به فضیلت‌هایشان نمی‌فروشند؛ اگر هم بخواهند این کار را بکنند، باید از ابتدا با کلامی قاطع و نتیجه‌گیری روشن صحبت کنند.

هوش مصنوعی: آیا کسی می‌تواند به اندازه‌ای از علم و دانش صحبت کند که به این اندازه عالمانه باشد؟ آیا کسی می‌تواند با این توانایی به شعر بزرگان اشاره کند؟

هوش مصنوعی: هدیه‌ای به دیار عراق می‌فرستی، اما آیا هیچ‌کس از زیرکی زیره که در کرمان می‌روید، ناآگاه است؟

هوش مصنوعی: در عراق دیگر مردی نمانده و از دنیا نیز هیچ فضیلت و ارزشی باقی نمانده است، زیرا کسی نمی‌تواند ادعایی مانند تو داشته باشد که سر خود را به سوی آسمان برده‌ای.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که ارسال شعرت به ما به اندازه‌ای بی‌اهمیت و خنده‌دار است که مثل این است که مورچه‌ای، پای ملخی را نزد سلیمان ببرد. این تصویر نشان‌دهندهٔ بی‌ارزشی و ضعف کار است.

هوش مصنوعی: به زودی و با تلاش خود، می‌توانی به اهداف و آرزوهای بزرگ دست پیدا کنی. برای دستیابی به موفقیت، لازم است به درستی از فرصت‌ها استفاده کنی و برای بهره‌برداری از آن‌ها آماده باشی.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانی که این سخن مانند سحری است که می‌تواند بر هر کسی تأثیر بگذارد؟ این قدرت کلام می‌تواند مانند سحر، موسی را که از نسل عمران بود، تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: روز عید، خوردن چای یک پیرزن سوار بر خرس، کار ناپسندی بود که توجه را از جشن و شادی دور کرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس برای خودنمایی و فخر فروشی به عراق نیامده است. به خدا قسم اگر عاقل باشد، این حرف‌ها را تحمل نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: در اینجا به این نکته اشاره شده که آیا عقل و خردمندی می‌تواند در مکان‌های مقدس مانند مسجد و کعبه به وجود نادرست و ناپسند توجه کند؟ به طور کلی، آیا فرد با طرز فکر صحیح و درست می‌تواند به جاهایی که به آنها اعتقاد دارد، بی‌اعتنایی داشته باشد؟

هوش مصنوعی: شاید هیچ‌کس در شهر تو درباره شعر چیزی ننوشته است، زیرا هر کسی که از آثار تو بهره‌برداری کرده، شعری از نظم تو را در دست دارد.

هوش مصنوعی: در این جمله به نظر می‌رسد که اشاره به این دارد که در حالتی که افکار و خیالات در ذهن انسان شکل می‌گیرد، هیچ کس نمی‌تواند به راحتی جلوی پیشرفت و شوق زندگی را بگیرد. به نوعی، این عبارت نشان‌دهنده این است که انسان‌ها خواسته‌ها و آرزوهایشان را دنبال می‌کنند و نمی‌توانند آن‌ها را سرکوب کنند.

هوش مصنوعی: عراق مکانی نیست که هرکسی بتواند به آسانی ادعای خود را مطرح کند و در آنجا به راحتی به سفر بپردازد.

هوش مصنوعی: هنوز در عراق افرادی هستند که توانایی گفتن و سخنرانی دارند و از این توانایی برخوردارند.

هوش مصنوعی: من یکی از آنان هستم که وقتی تصمیم می‌گیرم نظم را به وجود آورم، به خاطر استعداد و طبع خودم، باید به سجده بروم.

هوش مصنوعی: من همانی هستم که تا زمانی که در خاک سپاهان قرار داشتم، دانایی‌ام برای تو به اندازه‌ای بود که خاک سپاهان را برداشت کند.

هوش مصنوعی: وقتی قلمم را در دست می‌گیرم و به سراغ شعر می‌روم، عطارد به خاطر خجالت من سرش را در گریبان پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: از زیبایی و طبع لطیف من، بهار جلوه‌ای از باغ را به نمایش می‌گذارد و از شرم کلماتم، گوهر چهره‌ات را به سوی گنجینه‌ای می‌کشاند.

هوش مصنوعی: از نثر و شعر من، آسمان کلامی موزون و زیبا می‌سازد و از سخن پاکم، دهانه‌ای چون صدف برای یافتن لؤلؤ و مرجان فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: این خیال و یاد من، آن چیزی است که به محض اینکه اشاره کنم، با میل و خواست در روح و ذهنم حاضر می‌شود و به فرمان من پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر در روزگار من کسی زنده باشد که بتواند به خوبی شعری بگوید، از من خواهش می‌کنم که به او جان بدهم.

هوش مصنوعی: من از تو نادان‌ترم و تو از من سبک‌مغزتر، باید کسی باشد که هر دو ما را به زندان ببرد.

هوش مصنوعی: من شاعری از جنس طلا هستم و تو نیز جادوگری. چه کسی می‌تواند بگوید که این دوستی ما چقدر عمیق است که به هر کجا برویم، همراه هم هستیم؟

هوش مصنوعی: من و تو باید تلاش کنیم طوری باشیم که از شاعران بزرگ دنیا یاد شود، به طوری که کسی نام ما را در کنار آنها ببر.

هوش مصنوعی: اگر کسی شعر ما را به خراسان ببرد، کودکان بر ما می‌خندند و ما را مسخره می‌کنند.

هوش مصنوعی: عوامل و ویژگی‌هایی که ما را به وجد می‌آورد، همانند یک صفحه‌ی روشن و زیبا است که فقط برای سرگرمی و شعف ما وجود دارد و این تنها چیزی است که ما را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: این همه خوبی و نیکی توست. اگر کسی مانند تو در دنیا وجود داشته باشد، سهصد دینار هم برای او هزینه کرده شود، باز هم نمی‌تواند به گرد پای تو برسد.

هوش مصنوعی: اندیشه‌های تو می‌تواند زیبایی و طراوتی به باغ زندگی ببخشد و معانی تازه‌ات مانند زینتی برای گلستان باشد.

هوش مصنوعی: آسمان با کلمات تو دنیا را زینت می‌بخشد و عقل از اشعار تو دلیل و برهان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از طریق نظمی که در آسمان وجود دارد، به نظام ستاره پروین می‌رسد و از رطوبت و آبی که در خاک توست، زندگی و حیات به جهانیان انتقال می‌یابد.

هوش مصنوعی: بندگی تو، باعث می‌شود که عقل و دل از من دور شوند و وجودت به قدری عظیم است که سلطنتی از هر جهت بر من حاکم می‌شود.

هوش مصنوعی: جهان به گونه‌ای می‌چرخد که ممکن است در ابتدا به نظر برسد که برخی از کارها به دیگران کمک می‌کنند، اما در واقع این توانایی‌های خرد و عقل است که باعث پیشرفت و قدرت می‌شود. در حقیقت، اگر خرد تقویت شود، قدرت و سلطه نیز افزایش پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: در سال‌هایی که خشکسالی و کمبود منابع به چشم می‌خورد، شعر و هنر تو مانند فرشته‌ای از فضل و خلاقیت فرار می‌کند و عقل و احساسات و درک آدمی را هم به مهمانی خود می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر شعرت به غزنی برسد، روح مسعود سعد ابن سلمان چقدر شرمنده خواهد شد.

هوش مصنوعی: هرکس از وجود تو بهره‌ای می‌برد و سپس به سوی تو شعرهایی می‌فرستد، همان‌طور که گل به باغ می‌برد.

هوش مصنوعی: این ابری که از دریا آب می‌گیرد، بعد از آن به سمت دریا برمی‌گردد و قطره‌های باران را به آنجا می‌برد.

هوش مصنوعی: هرکس شعر تو را به من برساند، برای من همانند این است که بوی خوش پیراهنی به پیرمردی از کنعان برساند.

هوش مصنوعی: یا اینکه کسی پس از مدت طولانی دوری ناگهان خبری خوش از معشوق به عاشق سوخته دل می‌دهد.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم به خاطر اینکه تو در کنار من نیستی، چرا که در غیر این صورت، شعرهایی که برای دیگران می‌نویسم، مانند شعرهایی که برای خودم می‌نویسم، نمی‌توانستند به زیبایی و معنا باشند.

هوش مصنوعی: خواسته‌ام این است که نعمت و لطف تو همیشه پایدار باشد و نام نیک و آوازه‌ات همواره در حال پیشرفت و چرخش باشد؛ زیرا وجود تو موجب رونق و سامان‌دهی در زندگی و محیط اطراف است.