جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن کرّه که بد سبق ز گردون برده</p></div>
<div class="m2"><p>اینک مسکین به پای آخر مرده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اسبان دگر به ماتم او هستند</p></div>
<div class="m2"><p>پوشیده پلاس و کاه بر سر کرده</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۲

آن کره که بد سبق ز گردون برده
اینک مسکین به پای آخر مرده
اسبان دگر به ماتم او هستند
پوشیده پلاس و کاه بر سر کرده

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف حال و روز شخصی می‌پردازد که به سختی و آلام زندگی دچار شده است. او از سرنوشت بدی که به او رسیده صحبت می‌کند و اشاره دارد که دیگران نیز برای او غمگین هستند و با پوشاندن کاه و پارچه بر سر، به سوگواری او پرداخته‌اند.

شمارهٔ  ۵۰

شمارهٔ  ۵۱

هوش مصنوعی: آن که به خاطر عمل ناپسندش از آسمان به زمین افتاده، حالا در حالت اندوه و ناچاری در حال مرگ است.

آن کرّه که بد سبق ز گردون برده

اینک مسکین به پای آخر مرده

هوش مصنوعی: اسب‌ها به دلیل مرگ او در غم و اندوه هستند و برای نشان دادن این غم، پارچه‌ای بر تن و کاه بر سرشان گذاشته‌اند.

اسبان دگر به ماتم او هستند

پوشیده پلاس و کاه بر سر کرده

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده