جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم: سر زلف تو بسی سرخورده است</p></div>
<div class="m2"><p>گفتا: که بنه سرت گر اندر خورده است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم: روزی ز قامتت بر بخورم</p></div>
<div class="m2"><p>گفتا: که ز سرو کی کسی برخورده است</p></div></div>

شمارهٔ  ۶

گفتم سر زلف تو بسی سرخورده است
گفتا که بنه سرت گر اندر خورده است
گفتم روزی ز قامتت بر بخورم
گفتا که ز سرو کی کسی برخورده است

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از زیبایی و جذابیت معشوقه‌اش صحبت می‌کند. او می‌گوید که موهای معشوقش باعث سرخوردگی و ناراحتی‌اش شده است. معشوقه در پاسخ می‌گوید که اگر کسی درگیر زلفش شده، تقصیر خود اوست. شاعر همچنین می‌خواهد روزی از قامت بلند او لذت ببرد، و معشوقه با طعنه می‌گوید که هیچ‌کس نمی‌تواند به زیبایی او دست یابد. این دیالوگ نشان‌دهنده عشق و تحسین شاعر به معشوقه‌اش است.

شمارهٔ  ۴

شمارهٔ  ۵

هوش مصنوعی: گفتم: موهای تو بسیار سر و صدا کرده و گره خورده است. او پاسخ داد: اگر در گره‌ای افتاده‌ای، سر خود را در میان آن قرار بده.

گفتم: سر زلف تو بسی سرخورده است

گفتا: که بنه سرت گر اندر خورده است

هوش مصنوعی: گفتم: روزی از قامت زیبایت بهره‌مند شوم. او پاسخ داد: کسی از قد و قامت سرو زیبایی نچشیده است.

گفتم: روزی ز قامتت بر بخورم

گفتا: که ز سرو کی کسی برخورده است

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده