جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دوست! جهان دمی ست و آن دم هیچ است</p></div>
<div class="m2"><p>بر عمر مبند دل، که آن هم هیچ است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر تو دهن و میان جانان بینی</p></div>
<div class="m2"><p>معلوم تو گردد که دو عالم هیچ است</p></div></div>

شمارهٔ  ۵

ای دوست جهان دمی ست و آن دم هیچ است
بر عمر مبند دل که آن هم هیچ است
گر تو دهن و میان جانان بینی
معلوم تو گردد که دو عالم هیچ است

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زودگذر بودن زندگی و ناپایداری تمام چیزها اشاره می‌کند. او می‌گوید که دنیا و عمر انسان نیز همچون لحظه‌ای گذرا هستند و نباید به آنها دل بست. اگر زیبایی‌های جانان (عاشق) را ببینی، متوجه خواهی شد که هر دو جهان در واقع هیچ هستند.

شمارهٔ  ۳

شمارهٔ  ۴

هوش مصنوعی: ای دوستم! زندگی مانند یک دم کوتاه است و این دم هم بی‌ارزش و بی‌معنی است. دل خود را به عمر محدود وابسته نکن، چون آن نیز هیچ فایده‌ای ندارد.

ای دوست! جهان دمی ست و آن دم هیچ است

بر عمر مبند دل، که آن هم هیچ است

هوش مصنوعی: اگر تو لب‌ها و وسط دل محبوب را ببینی، برایت روشن می‌شود که دو جهان هیچ ارزشی ندارند.

گر تو دهن و میان جانان بینی

معلوم تو گردد که دو عالم هیچ است

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده