جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من گوهر تو به قیمتی کم ندهم</p></div>
<div class="m2"><p>خاک در تو به ملکت جم ندهم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>درد تو به صد هزار مرهم ندهم</p></div>
<div class="m2"><p>یک موی تو را به هر دو عالم ندهم</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۴

من گوهر تو به قیمتی کم ندهم
خاک در تو به ملکت جم ندهم
درد تو به صد هزار مرهم ندهم
یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر expresses می‌کند که هرگز ارزش گوهر محبوبش را به قیمتی اندک نمی‌فروشد و حتی خاک وجود او را به ملکت بزرگترین پادشاهان هم نخواهد بخشید. او همچنین می‌گوید که درد و رنج محبوبش را به هزار درمان ترجیح می‌دهد و هیچ چیز در دنیا را به یک موی او نخواهد داد. به عبارت دیگر، عشق و ارزش محبوبش برای او بسیار بالاتر از هر چیزی است.

شمارهٔ  ۴۲

شمارهٔ  ۴۳

هوش مصنوعی: من ارزش گوهر تو را به قیمتی ناچیز واگذار نمی‌کنم و خاک تو را هم به پادشاهی جم نمی‌فروشم.

من گوهر تو به قیمتی کم ندهم

خاک در تو به ملکت جم ندهم

هوش مصنوعی: من هیچ درمانی برای درد تو قبول نمی‌کنم، حتی اگر صدها مرهم باشد، زیرا یک تار موی تو را به هیچ چیز در این دنیا و آن دنیا نمی‌دهم.

درد تو به صد هزار مرهم ندهم

یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده