جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من با تو نیامدم که صحرا بینم</p></div>
<div class="m2"><p>یا بر لب جویی به هوس بنشینم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مقصود من آنست که تو لاله و گل</p></div>
<div class="m2"><p>می چینی و من درد تو بر می چینم</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۳

من با تو نیامدم که صحرا بینم
یا بر لب جویی به هوس بنشینم
مقصود من آنست که تو لاله و گل
می چینی و من درد تو بر می چینم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که گوینده به دنبال لذت‌های ظاهری و زیبایی‌های طبیعت نیست. او هدفش این است که با معشوقش از دل‌نگرانی‌ها و دردهای او آگاه شود و آن‌ها را درک کند. در واقع، ارتباط عمیق و همدلی با معشوق برای او ارزشی بیشتر از لذت‌های superficial دارد.

شمارهٔ  ۴۱

شمارهٔ  ۴۲

هوش مصنوعی: من به خاطر این چیزها با تو نیامدم که به دشت‌ها نگاه کنم یا کنار جوی آب به خاطر خواسته‌ای بنشینم.

من با تو نیامدم که صحرا بینم

یا بر لب جویی به هوس بنشینم

هوش مصنوعی: من می‌خواهم تو از زیبایی‌ها و گل‌ها لذت ببری، در حالی که من ناگفته‌های درون و رنج‌های تو را می‌چینم و می‌فهمم.

مقصود من آنست که تو لاله و گل

می چینی و من درد تو بر می چینم

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده