جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اشکم ز دُر افکند بسی خوشه به خاک</p></div>
<div class="m2"><p>بر عزم سفر کرد روان توشه به خاک</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پوشیده سیاه قرّة العینم از آنک</p></div>
<div class="m2"><p>هر روز کند چند جگر گوشه به خاک</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۶

اشکم ز در افکند بسی خوشه به خاک
بر عزم سفر کرد روان توشه به خاک
پوشیده سیاه قرة العینم از آنک
هر روز کند چند جگر گوشه به خاک

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از غم و اندوهی صحبت می‌کند که به خاطر جدایی از معشوق خود دارد. او اشک‌هایش را مانند خوشه‌هایی که بر زمین می‌افکنند، توصیف می‌کند و سفر به دوری از معشوق را آغاز می‌کند. شاعر همچنین اشاره می‌کند که معشوقش، که او را "قرة العین" می‌نامد، به خاطر این جدایی، هر روز احساس درد و رنج بیشتری می‌کند و جگرگوشه‌هایش را به خاک می‌سپارد، که نمادی از شکنجه روحی اوست.

شمارهٔ  ۳۴

شمارهٔ  ۳۵

هوش مصنوعی: اشک من مانند مرواریدهایی است که بر زمین می‌افتند و پر از شوق سفر شده‌ام تا بار و توشه‌ام را بر زمین نهاد.

اشکم ز دُر افکند بسی خوشه به خاک

بر عزم سفر کرد روان توشه به خاک

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای من به خاطر اینکه هر روز چند نفر عزیز را به خاک می‌سپارد، در غم و اندوه است.

پوشیده سیاه قرّة العینم از آنک

هر روز کند چند جگر گوشه به خاک

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده