جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنی که ابد ز عمر تو مایه کند</p></div>
<div class="m2"><p>وز خاک درت سپهر پیرایه کند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جز چتر تو عرش را نباشد این قدر</p></div>
<div class="m2"><p>کاو بر سر سایۀ خدا سایه کند</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۱

آنی که ابد ز عمر تو مایه کند
وز خاک درت سپهر پیرایه کند
جز چتر تو عرش را نباشد این قدر
کاو بر سر سایۀ خدا سایه کند

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف ارزش و بزرگی انسان اشاره دارد. شاعر می‌گوید که آنچه از عمر انسان بر جای می‌ماند، به اندازه‌ای ارزنده است که می‌تواند از خاک او دنیا را زینت بخشد. تنها سایه‌ای که بر روی عرش خداوند می‌افتد، همان سایه انسان است، که نشان‌دهنده اهمیت و مقام والای اوست. در واقع، انسان با وجود خود، به آسمان‌ها شکوه و زیبایی می‌بخشد.

شمارهٔ  ۱۹

شمارهٔ  ۲۰

هوش مصنوعی: زمانی که ابدیت از زندگی تو بهره‌برداری کند و آسمان از خاک تو زینت بگیرد.

آنی که ابد ز عمر تو مایه کند

وز خاک درت سپهر پیرایه کند

هوش مصنوعی: به جز چتر تو، هیچ چیز دیگری در عالم نیست که این قدر بزرگ و با اهمیت باشد و بتواند بر سر سایه خدا سایه بیندازد.

جز چتر تو عرش را نباشد این قدر

کاو بر سر سایۀ خدا سایه کند

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده