جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر سرو که در بسیط عالم باشد</p></div>
<div class="m2"><p>شاید که به پیش قامتت خم باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای سرو بلند! هر دمی چشم برآر</p></div>
<div class="m2"><p>بالای دراز را خرد کم باشد</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸

هر سرو که در بسیط عالم باشد
شاید که به پیش قامتت خم باشد
ای سرو بلند هر دمی چشم برآر
بالای دراز را خرد کم باشد

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و بلندی سروها اشاره دارد و خطاب به یک معشوق است. شاعر از سرو به عنوان نمادی از زیبایی و قامت بلند یاد می‌کند و از او می‌خواهد که هر لحظه به سوی او نگاهی بیندازد، چرا که در برابر قامت بلند او، حتی بلندترین درختان نیز کوتاه به نظر می‌آیند. در واقع، شاعر به تمایز و زیبایی معشوق خود اشاره می‌کند.

شمارهٔ  ۱۶

شمارهٔ  ۱۷

هوش مصنوعی: هر درخت سروی که در جهان وجود دارد، ممکن است در برابر قامت زیبای تو خم شده باشد.

هر سرو که در بسیط عالم باشد

شاید که به پیش قامتت خم باشد

هوش مصنوعی: ای سرو بلند! هر لحظه که نگاه می‌کنی به بلندی‌های خود، متوجه می‌شوی که در مقایسه با آن، برای رشد و پیشرفت نیاز به تلاش بیشتری داریم.

ای سرو بلند! هر دمی چشم برآر

بالای دراز را خرد کم باشد

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده