جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که آن یار پسندیده برفت</p></div>
<div class="m2"><p>ناکرده مرا وداع و نادیده برفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عالم همه پیش چشم من تاریک است</p></div>
<div class="m2"><p>تا روشنی دیده ام از دیده برفت</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۳

افسوس که آن یار پسندیده برفت
ناکرده مرا وداع و نادیده برفت
عالم همه پیش چشم من تاریک است
تا روشنی دیده ام از دیده برفت

هوش مصنوعی: شاعر به حسرت فراق یار محبوبش می‌پردازد که بدون وداع از او رفته است. او احساس تنهایی و تاریکی می‌کند و می‌گوید تا زمانی که نور وجود یار در چشمانش بود، دنیا برایش روشن بود، اما اکنون با رفتن او، همه چیز تاریک شده است.

شمارهٔ  ۱۱ - محسن

شمارهٔ  ۱۲

هوش مصنوعی: متاسفم که محبوب خوبم بدون خداحافظی و بدون اینکه مرا ببیند، رفت.

افسوس که آن یار پسندیده برفت

ناکرده مرا وداع و نادیده برفت

هوش مصنوعی: تمام عالم برای من در حال حاضر تاریک است، زیرا که نور چشمم که به من روشنی می‌بخشید، از من رفته است.

عالم همه پیش چشم من تاریک است

تا روشنی دیده ام از دیده برفت

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده