هوش مصنوعی: اشتیاق تو دوباره مرا به گریه وادار کرده است و اشک‌هایم به قدری سرازیر شده که دامنم را گرفته است.

هوش مصنوعی: ترک کردن دو دنیای بزرگ کار ساده‌ای است، اما نمی‌توانم از چهره و موهای تو دل بکنم.

هوش مصنوعی: تو جان من هستی و بدون تو زندگی برایم سخت و ناراحت‌کننده است، چون بی‌تو قلبم از جانم جدا شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که چنین فرصتی را از دست بدهد، به قدری احساس پشیمانی می‌کند که دندان‌هایش را به سرانگشتش می‌زند.

هوش مصنوعی: زیبایی او وقتی درخشید که خطی ظریف و زیبا بر چهره‌اش ظاهر شد و باعث شد که بسیاری از زیبایی‌های دیگر را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: یک مورچه به زیبایی خال تو که بر روی لب هایت است، دست پیدا کرد و این زیبایی را مانند سلطنتی بزرگ و باارزش به حساب آورد.

هوش مصنوعی: دل به سوی کعبه تو گرایش پیدا کرد و حلقه در زلف پریشان تو گرفت.

هوش مصنوعی: ما در کنار می و گلستان نشسته‌ایم و حالا که باد صبا دوباره راه گلستان را در پیش گرفته، نشان از بهار و زیبایی دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ی مهدی و شب زلف تو در یادم نیست، خاطره‌ام از شمع و محل جمع شب، دچار افول می‌شود.

هوش مصنوعی: جان جلال از همه دنیا رها شد و از دو عالم، دامان محبوب را گرفت.