هوش مصنوعی: دختری با قد بلند و خوش‌اندام که زیر لباسش پنهان شده، با نگاهی سرزنش‌آلود به من می‌نگرد و نمی‌دانم به چه دلیل اینطور به من خرده می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من از درد عمیق خود شکایت می‌کنم؛ دل سوخته‌ام سال‌هاست که گم شده و نمی‌دانم به کجا رفته است.

هوش مصنوعی: آن روح پروازکننده که متعلق به من بود، به باد سپرده شد؛ این روح از نسیم هوا آمد و دوباره به باد بازگشت.

هوش مصنوعی: یک نفر سلامی فرستاد و پیامی را از ما برد. شامی که به سمت شمال آمد و صبحی که وزش نسیم رفت.

هوش مصنوعی: هر تیر و ابزاری که در اختیار داشتیم را به کار بردیم، اما افسوس که نتیجه مطلوب به دست نیامد و همه چیز به اشتباه رفت.

هوش مصنوعی: ای شمع! بیایید با هم گریه کنیم، زیرا شب گذشته چه بلایی بر سر ما آمد که از آتش دل به وجود آمد.

هوش مصنوعی: دیروز پزشک وقتی به تخت بیماریم آمد، اشک ریخت و نگران شد که این بیمار، کارش به دارو و درمان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به حالت دلbroken و اندوه عمیق اشاره دارد. شخص با حالتی غمناک و سوخته از دل، احساس می‌کند که درد و رنجش به آسمان می‌رود و در نتیجه، غم و اندوه او به طور عمیقی در وجودش جا گرفته است. در اینجا، تصویرگری از رنج و مشکلات زندگی به وضوح مشاهده می‌شود.

هوش مصنوعی: دل که در زیبایی‌های زلف تو آرامش یافته بود، بی‌خبر از این بود که به دام مشکلات گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از درِ تو دور شوم، حتی اگر رقبای بدخواهی باشد، چون نمی‌خواهم مردم بگویند که به خاطر ظلم دیگران از تو جدا شدم.

هوش مصنوعی: افرادی که از صحبت‌های شیرین و دلنشین خبری ندارند، چگونه می‌توانند بفهمند که فرهاد چرا به کوه رفته است؟

هوش مصنوعی: من جانم را به خاطر نسیم دل‌انگیز تو خریداری کرده‌ام. هرچند که جانم از دست رفت، اما ارزش و بهایی که برای آن داده‌ام، مهم است.

هوش مصنوعی: تنها جلال و بزرگی از غم و عشق تو نبود که من را نابود کرد، بلکه به خاطر عشق به تو، بسیاری از سرها و جان‌ها به خاک فنا افتادند.