هوش مصنوعی: جان ما نتوانست دوری از خاکی که معشوق در آن سرزمین است را تحمل کند و این خاک به خاطر لطافت عشق و زیبایی معشوق، سختی‌های زندگی را به جان خریده است.

هوش مصنوعی: شعله ای از شمع زیبایی او به وجود آمد که نورش تمامی جهان را از بین برد. هیچ ذره ای نمی‌توانست در برابر درخشش او تاب بیاورد و طاقت این نور تابان را نداشت.

هوش مصنوعی: به او گفتم که آن لبان به قدری زیبا و نرم هستند که نمی‌توانند شنونده‌ی این سخن باشند. لبانی که مانند لعل می‌درخشد و جان می‌بخشند، نتوانست این حرف را تحمل کند.

هوش مصنوعی: سختی‌ها مانند تیرهایی از بلا به دل فرود می‌آمد و دل برای او جان را فراموش کرده بود و نمی‌توانست از این مصیبت چشم بپوشد.

هوش مصنوعی: وجود خاکی من در دریایی از اشک فرو رفته است، اشک‌هایی که از آتش دل و سینه‌ام سرچشمه می‌گیرد و دیگر نمی‌تواند طوفان این احساسات را تحمل کند.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است کسی به تنهایی قدرت دارد که خون یک دنیا را به دوش بکشد، در حالی که از ظرافت و نازکی لباسش نگران است و نمی‌تواند آن را خراب کند؟

هوش مصنوعی: من به تواضع و احترام، پای او را بر چشمانم گذاشتم، اما مژگانم به خاطر رنجی که از زیبایی او بردم، مانند گل سرخی که تیغ خار مغیلان را تحمل نکرد، نتوانست به درد و رنج ادامه دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنیای آشنا و رازهای پنهان نزدیک شد، دیگر از خود بیگانه می‌شود و هویت خود را گم می‌کند. و هر کسی که با این احساس عمیق ارتباط برقرار کرد، نمی‌تواند از آن رنج و درد رهایی یابد.

هوش مصنوعی: شعله‌های عشق و احساس در دل به اوج رسیدند و از درون وجودش بروز کردند، زیرا او به سوز و آتش بیش از این در دلش تاب نیاورد.