هوش مصنوعی: دل من چگونه می‌تواند در هوای تو آرام بگیرد، وقتی که به خاطر این وضعیت نمی‌توانم راحت فکر کنم؟

هوش مصنوعی: من به قدری از شراب شبانه مست نیستم که نتوانم به کلبه‌ی میگسار بروم و مسیر آن را گم کنم.

هوش مصنوعی: اینطور که به نظر می‌رسد، من با دیدن تو دچار حیرت و شگفتی شده‌ام، از این رو نمی‌توانم از جلو تو قدم بردارم.

هوش مصنوعی: من جسمی دارم بسیار سبک مانند کاه، اما بار غم و مشکلاتم سنگینی همچون کوه دارد. پس تو نباید فکر کنی که من می‌توانم این بار سنگین را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در وجودم نیرو و انرژی باقی مانده است، می‌کوشم تا شاید بتوانم این مشکلات و موانع را از سر راه خود بردارم.

هوش مصنوعی: اشک من آن‌قدر نیست که بتوانم حتی برای یک لحظه آستینم را جلو ببندم و آن را از چشمان پر از اشک پنهان کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزویی که در دل دارم، نباید تصور کنید که می‌توانم از جای پای محبوبم فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر روزی بتوانم به کمک موهای زیبا و برازنده‌ات، خود را از دین و آئین جدا کنم، مانند جلال، این کار را انجام می‌دهم.