هوش مصنوعی: کجا می‌توانم گوهری را که نمادی از وصالش باشد، در دست بگیرم وقتی که هیچ چیز جز باد در دست ندارم؟

هوش مصنوعی: وقتی که موهای او مرتب و آرام نشود، دل بی‌قرار من چه زمانی آرامش پیدا خواهد کرد؟

هوش مصنوعی: گاهی سر خود را به پای او می‌افشانم و جانم را به دست او می‌سپارم.

هوش مصنوعی: وقتی او را دیدم، دل از دست دادم و دیگر چاره‌ای نداشتم؛ همه چیز از دستم خارج شده بود و نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم.

هوش مصنوعی: اگر از تیغ زیبای خود به من حمله کنی، سزاوار است که زیبایی‌ات را در دستانم بگیری.

هوش مصنوعی: روزهای عمرم به پایان می‌رسد و امیدوارم روزی زلف محبوبم در دستانم بیفتد.

هوش مصنوعی: اَی ساقی، تا کی باید از جام غم بنوشم؟ لطفاً می خوشگوار را به من بده تا از این حالت رهایی یابم.

هوش مصنوعی: بیا و با دست خود باده‌ای را بر کفم بگذار، به یاد آن کسی که خاطره‌اش در ذهنم جاودانه است و این یادگار را بر دستم دارم.

هوش مصنوعی: من خود را به جلالش می‌سپارم، تا شاید بتوانم دامن وصل او را به دست آورم.