جلال عضد » دیوان اشعار » غزلیّات » شمارهٔ  ۲۷۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>[چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟</p></div>
<div class="m2"><p>چه دیده ای که نگاهی به سوی [ما] نکنی؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار!</p></div>
<div class="m2"><p>که همچو ذرّه سراسیمه ام رها نکنی</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۷۶

چه موجب است که با ما بجز جفا نکنی
چه دیده ای که نگاهی به سوی ما نکنی
به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار
که همچو ذره سراسیمه ام رها نکنی

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر نارضایتی و درد عاشق است. شاعر از محبوب خود می‌پرسد که چرا جز آزار و جفا چیزی به او نمی‌دهد و چرا نگاهی به او نمی‌اندازد. او به زیر سایه موی محبوبش پناه آورده و از او خواهش می‌کند که مثل یک ذره معلق، رها و بی‌سرپرست نکند. این احساسات نشان‌دهنده وابستگی و انتظار شاعر از محبوبش است.

شمارهٔ  ۲۷۴

شمارهٔ  ۲۷۵

هوش مصنوعی: چرا جز بی‌مهری و ناپسندی با ما رفتار نمی‌کنی؟ چه چیزی در زندگی‌ات دیده‌ای که به ما یک نگاه نپرسی؟

[چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟

چه دیده ای که نگاهی به سوی [ما] نکنی؟

هوش مصنوعی: من به زیر سایه زیبایی و زلف تو آمده‌ام، خواهش می‌کنم مرا همانند ذره‌ای نترس و مضطرب رها نکن.

به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار!

که همچو ذرّه سراسیمه ام رها نکنی

شمارهٔ ۲۷۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده