هوش مصنوعی: داستانی را از من بشنو. زمانی داشتم که دل نیک‌اندیشی، چهره‌ای زیبا، محبت به علم و دانش، و عقل و فرهیختگی در من وجود داشت.

هوش مصنوعی: دستگیرم همیشه به من کمک می‌کند و مانند عقل در هر شرایطی به من بینش می‌دهد. همچنین مانند شمعی است که در هر محفل و جمعی نورافشانی می‌کند.

هوش مصنوعی: ناگهان در راهی که می‌رفتم، دلبری را دیدم که زیبایی‌اش را هیچ‌گاه ندیدم، مانند آب و گل.

هوش مصنوعی: نگاه جذاب و فریبنده‌اش به شوخی دل من را ربود، اما از این دل‌باختگی هیچ دستاوردی جز بی‌تابی و شیدایی برایم نداشت.

هوش مصنوعی: او رفت و دل مرا برد و من در این دنیا به حالتی فقیر و بی‌کس ماندم. هرگز کسی مانند من را با این مشکل و دردسر ندیده است.

هوش مصنوعی: این زمان فرصتی است تا آن دل که از کنار من رفته است را به یاد بیاورم. کجا رفته، کجاست دل من؟ دل من کجاست؟ وا دلی!

هوش مصنوعی: ای جلال! از دل خود طمع و آرزو را دور کن، زیرا کسی که به عشق واقعی غرق شده است، دیگر به ساحل دست نیافتنی نمی‌اندیشد؛ چرا که این دریای عشق بی‌پایان است و ساحلی ندارد.