هوش مصنوعی: ای چشمان تو و دهانت در خواب و خیال است، چهره‌ات مانند مهتاب و ابرویت چون هلال ماه زیباست.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند دیوی است که بر روی تو سایه افکنده، آیا پری زیبایی است یا نه؟ که با هم نور و سایه‌ای از خود به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به سوختگان اجازه بده تا مانند بلبلان ناله کنند. یکبار به آن‌ها راهی نشان بده که همچون گل از زیبایی خود پرده بردارند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی از حال و هوای موهای تو می‌گفت، و دل بیچاره از آن حال دچار وضعیتی دیگر شد.

هوش مصنوعی: ای باد! به دوست بگو که حال من چقدر خسته و غمگین است، زیرا تو در این پرده می‌توانی به او برسید.

هوش مصنوعی: عاشق دلسوخته‌ای که در دوری تو سوخته و حالا هیچ اثری از او نمانده جز خاطره‌ای از عشقش.

هوش مصنوعی: بگذار تا ببینیم چه مصیبت و بلایی از سوی تو بر سر مردم نازل می‌شود، آنچه تو بخواهی از اراده‌ی پروردگار بزرگ است.

هوش مصنوعی: ای ماه! چهره‌ات را به من نشان بده، که روز من به خاطر نبودنت به شب تبدیل شده است. روزهایی که بی تو می‌گذرد، انگار یک سال طول می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر جلال و زیبایی او را یکبار هم تجربه کنی، دیگر هیچ چیزی از خودت نخواهی داشت. اگر او در ذهنت باشد، هیچ اندوهی از وجودش به تو نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: عمر انسان به پایان می‌رسد، اما او هرگز نمی‌پذیرد که عشق تو از یادش برود.