هوش مصنوعی: در سپیده‌دم، یک بلبل ناله‌کنان بر شاخه‌ای می‌گفت: گل باید برود تا دوباره بهار را ببیند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در زندگی‌اش لحظه‌ای شاد و باصفا را تجربه کند، ممکن است بدگمانی و سختی روزگار در مدت زمان کوتاهی او را در بر گیرد.

هوش مصنوعی: لاله هر سال فقط یک بار از زمین می‌روید، اما این عجیب است که من از اشک چشمم هر لحظه باغی از لاله‌ها می‌سازم.

هوش مصنوعی: شمعی که در کنار من قرار دارد، هر شب تا روز زنده است و بر دل خسته‌ام گریه می‌کند. این نشان از دلسوزی و یاری است که در کنارم وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که دلش برای من بسوزد، باید مانند شمع باشد؛ در شب‌هایی که کنار من نشسته است، باید با تنگی نفس و رنگ زرد صورتش، اشک بریزد.

هوش مصنوعی: ناصح می‌گوید که یکبار هم که شده، اختیار خود را از دست نده و به این نصیحت توجه کن. اما این advice را به کسی بگو که واقعا اختیار و اراده دارد.

هوش مصنوعی: شیوه عاشقانه را از بلبل بیاموز، زیرا بلبل با عشق و شیرینی زندگی می‌کند، در حالی که طوطی فقط حرف می‌زند و تظاهر می‌کند، بدون آنکه معنای عمیق عشق را درک کند.

هوش مصنوعی: در دل دریای سختی غرق شده‌ام، اما به خاطر عشق و شوقی که دارم، از امید رسیدن به ساحل بی‌خبر نیستم. اگر امیدی به رسیدن به ساحل داشتم، شاید به این وضعیت دچار نمی‌شدم.

هوش مصنوعی: سال‌ها صرف زندگی در کنار خاک کوی تو کردم و عمرم گذشت، اما هیچ کار مهمی از این پیوند به دست نیامد.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار! پس از هر دشواری، آسانی وجود دارد. هر بهاری بعد از خودش خزانی دارد و هر خزانی هم بهاری را به دنبال خواهد داشت.