هوش مصنوعی: می‌آیم تا چهره‌ات را ببینم، اما تو اجازه نمی‌دهی که حتی صدای دل‌نوازت را بشنوم.

هوش مصنوعی: می‌دانم که دلم در زلف‌های سیاه آن معشوق گم شده است، اما چه می‌توانم کرد وقتی که او اجازه نمی‌دهد من او را جستجو کنم.

هوش مصنوعی: انسان گاهی مجبور می‌شود که در اثر ناتوانی و بی‌صبری، لباس خویش را پاره کند. مانند آنکه صبرش را نمی‌توان به راحتی حفظ کرد و در نهایت کار به جایی می‌رسد که آرامش خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: من صبر و تحملی ندارم مانند اینکه بخواهی ماهی را از آب بیرون بیاوری و گذاشتی که همچنان جان بدهد.

هوش مصنوعی: دل خوشی من در دستان تو نیست و نمی‌خواهی که من را به زنجیر بکشی. دیوانگی من را نمی‌پسندی در حالی که زلف تو بر دل من سایه انداخته است.

هوش مصنوعی: اجازه بده از باغ تو یک میوه بچینم، چون اگر نگذاری، آن میوه خراب خواهد شد.

هوش مصنوعی: در میان مشکلات و سختی‌ها، جانم را به دریا می‌افکنی، اما اجازه نمی‌دهی که حتی تا لب‌های خشک و بی‌آب هم برسم.

هوش مصنوعی: آه از دل آن پرنده‌ای که در دام تو گرفتار می‌شود، چه بسا که کشتن او راحت‌تر از آن است که اجازه دهی از قید تو پرواز کند.

هوش مصنوعی: مردم زیبایی مانند جلال به دنیا آمده‌اند تا چهره‌اش را ببینند، ولی افسوس که نمی‌گذاری آنها او را ببینند.