هوش مصنوعی: در فصل سرما، باید به امید آمدن بهار، عاشق گل باشی و برای آن عشق، با مشکلات و سختی‌ها مثل نوکی از خار مقابله کنی.

هوش مصنوعی: دوستان می‌پرسند که بالاخره من در چه کاری فعالیت می‌کنم و وقتم را چگونه صرف می‌کنم و من فقط منتظر یک امید هستم.

هوش مصنوعی: بارها جدایی‌ات را تجربه کرده‌ام و این بار سنگینی که بر دوش جانم هست، هیچ‌گاه به این سختی و دشواری نبوده است.

هوش مصنوعی: هر کسی در روزهای شادی و اندوه خود کسی را دارد که با او درد و دل کند و غمش را تقسیم کند، اما وای بر من که در غم تو جز خود غم، کسی را ندارم که با او این درد را به اشتراک بگذارم.

هوش مصنوعی: تصویر چهره‌ی تو هیچ‌گاه از جلو چشمانم دور نمی‌شود، همچنان که لاله‌ای با این زیبایی نمی‌تواند کنار جویبار رشد کند.

هوش مصنوعی: اگر در سر راهت احترام بگذاری، جان و دل خود را فدای تو می‌کنم و دیگر از دست درویشی چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: خاک راهت درخشان و سزاوارست، اما تو اجازه ندادهای که باد به آن نزدیک شود. اگرچه راهی وجود دارد، اما خاکی که زیر پا است، ارزشی ندارد.