هوش مصنوعی: از چشمان تو در زندگی من خواب و خیال پدید آمده و از خوشه‌های موی تو در وجودم تلاطمی ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: خنک آن نسیمی که از خاک تو بلند می‌شود و به آرامی می‌وزد، مانند آبی که برای خاموش کردن آتش جان مفید است.

هوش مصنوعی: تو همچون چشمه حیات هستی که نوش لبان تو زندگی را به ارمغان می‌آورد و چهره زیبایت هم مانند باغی است که بهشتی را تداعی می‌کند.

هوش مصنوعی: کی می‌تواند دلی را از زیبایی و جذابیت زلف تو برباید، در حالی که هر رشته موی تو در دل‌هایی که به آسانی فریب می‌خورند، وجود دارد؟

هوش مصنوعی: دل‌های عاشقان و تار زلف و گوش‌های تو، همچون کاروانی در دل شب تار و زیر نور ملایم ماه حرکت می‌کنند.

هوش مصنوعی: نور چهره‌ات از کمانی که ابرویت ساخته، مانند چراغی روشن در خم یک محراب می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر نور زیبایی تو در دل تاریکی جهان بتابد، حتی نیمه‌های شب هم به روز تبدیل می‌شود و روشنایی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: وسایل برای رسیدن به تو فراهم نیست، اما ای کاش خوشبختی‌ای باشد که تمام وسایل لازم برای آن مهیا باشد.

هوش مصنوعی: ای جلال! اگر دلت شکسته و پر از غم است، اشک بریز، زیرا این درد و غمت مانند زخم عمیقی است که از آن خون می‌چکد.