هوش مصنوعی: من چه کسی هستم، در کنار درگاه تو که خسته و بیچاره‌ام، عاشقی گم‌کرده که از خانه و زندگیش دور افتاده‌است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نیست که دلbroken را تسکین دهد و هیچ همراهی وجود ندارد که راه حلی برای کسی که در عذاب است، پیدا کند.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک و غم است، اگر بر کوه‌های تیره و غم‌انگیز نگاهی بیندازم، گل‌های لاله‌ای که رنگ خون دارند، از دل هر خار و درد بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر زلف معطر و پیچیده‌ات را باز کنی، از هر تار موی آن صد دل گم‌شده پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: بخت من یار نیست که از نزدیک بتوانم چهره‌ات را ببینم، بنابراین از دور به مخلوقات خداوند نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که صورتش مانند گل زیبا و رنگین است، چرا باید غمگین باشد اگر هم دلش با غم و درد پر شود؟

هوش مصنوعی: عشق تو به شدت و عمق فراوانی است که حتی اگر صد جان را بسوزاند، باز هم ارزشش را دارد. جلال و زیبایی تو به اندازه‌ای است که می‌تواند حتی یک خرمن بزرگ را با یک ذره آتش نابود کند.