هوش مصنوعی: تو با نگاه مهربانت به من توجهی نمی‌کنی، مگر اینکه از درد و ناله‌های شبانه‌ام بی‌خبر نباشی.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم به آغوش وصل تو دسترسی پیدا کنم، وقتی که مقام و رتبت بلند است و دست من به تو نمی‌رسد؟

هوش مصنوعی: نگاه نپوشان، زیرا در کوی تو دلم گم شده است. امیدوارم به روشنی چهره‌ات بتوانم راه را دوباره پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در جمع افرادی که دل‌شکسته و خسته هستند، احتیاط کن و دستت را به سوی آنها دراز نکن، زیرا اگر ماه گرفته باشد، نوری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: از عمرم یک لحظه هم نمی‌گذرد که زلف تو مرا فراموش کند و دنیایم را به چشمان سیاهت نبخشد.

هوش مصنوعی: چرا گرفتار بدبختی شدم از زلف تو، وقتی که با کمند (طناب) نمی‌توانم از این چاه بیرون بیایم؟

هوش مصنوعی: عشق تو آنقدر عمیق و دردناک است که به جانم آسیب می‌زند و ناگهان ناله و فریاد من از دل پردهٔ خاموشی بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: هزار دل وجود دارد که به یک موی تو توجه دارند و نمی‌توانند به هیچ شکلی از تو روی برگردانند، چون هیچ دلی مانند زلف تو جذاب نیست که نگاهشان را به خود جلب کند.

هوش مصنوعی: اگر از شدت درد و سوز دل به تو فریاد بزنم، حتی آسمان‌ها را هم به آتش می‌کشم.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید روی تو را با خود به خاک ببرم، از زیر خاک گرما و محبت گیاهان را حس خواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو جلال را بخوانی یا او را دور کنی، این درگاه هیچ‌گاه به سختی یا نرمی تغییر نخواهد کرد.