هوش مصنوعی: چه عطر خوشی است که گویی بوی گلستان می‌دهد، و چه خوشبختی است مگر این که به خاطر دیدار دوستان باشد.

هوش مصنوعی: درمان این بدن ضعیف و رنجیده، آن دارویی است که دل غمگین و نالان را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: عجب است که عشق به اندازه‌ای در دل من جوش و خروش دارد که اشک‌های چشمانم به مانند ناودانی سرازیر می‌شوند.

هوش مصنوعی: بلبل شیدا، همانند من، به سمت باغ روانه شد. او به خاطر عشق و محبت، از دست دوست خود، در دستانش چه داستانی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اکنون در دستان من جام شراب است، ای زاهد! اگر برای تو این کار زیان‌آور است، برای من سودی در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که با بی‌توجهی فرصت‌های زندگی را از دست ندهد، چون عمر هم‌چون بادی است که به سرعت می‌گذرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در فصل بهار صدای آه مرا بشنود، فکر می‌کند که شاید این صدای من از دلایل غم و اندوهی است که مخصوص فصل خزان است.

هوش مصنوعی: چه کسی را بفرستم که با لبش با او صحبت کند، جز نسیم سحر که روح را به حرکت در می‌آورد؟

هوش مصنوعی: جلال! به سمت باغ و گفت‌وگوی دوستان نرو، چون خود این لحظه و تجربه، بهترین چیزی است که می‌توانی به دست آوری.