هوش مصنوعی: من از درد تو در درون خودم رنج می‌برم، اما نمی‌توانم برای آن آه بکشم. حتی از درد تو نیز نمی‌توانم صدایی از خود درآورم.

هوش مصنوعی: هر صبح تا شب نمی‌توانم از زانو بلند شوم و چشمانم را که تا صبح بیدار می‌ماند، نمی‌توانم ببندم.

هوش مصنوعی: جانم به لب رسیده، اما جرات باز کردن دهان را ندارم. دل از غم پر شده، ولی نمی‌توانم نفس بزنم.

هوش مصنوعی: من هرگز سرم را از زیبایی‌های جذاب او خم نخواهم کرد و نمی‌گذارم که دسیسه‌های جهان بر من تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: با چه کسی درد دل کنم وقتی که از دست این بی‌خبران، حتی یک لحظه هم نمی‌توانم با رفیق و همدمی که قابل اعتماد باشد، صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من همیشه از خوشحالی گریه می‌کنم، اما هرگز نمی‌توانم از غم بخندم.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر نوروز شاداب و سرزنده شده است، اما برای من چه فرقی می‌کند وقتی که خودم هیچ وقت لحظه‌ای شاداب و خوشحال نیستم.

هوش مصنوعی: دل من بدون لب‌های زیبای تو همچون گلی خراب و پژمرده است. ناله‌ای که از این دل شکسته برمی‌آید، از شدت درد و بی‌پناهی است. من بدون درمان نمی‌توانم به این درد ادامه دهم.